Περνάς από στενά και από λεωφόρους δίπλα από βουνά και πεδιάδες που πάνω τους έχουν στοιβάξει τούβλα και τσιμέντα, ψηφίζεις φωνές και ιδρώτα , ψαχουλεύεις στα συντρίμμια σου οθόνες αφής και στρίβεις τιμόνια ,σαν κοιτάς πέρα τα προσπερνάς και αναπνέεις τις μυρωδιές από καζάνια που βράζουν, διώχνεις την σκόνη και την κάπνα από το σακάκι σου, αποστρέφεις το βλέμμα σου από τα χνότα τους, και γερνάς με μιαν ελπίδα που μεταλλάσσετε και μαζί σου πεθαίνει, και τι θες;

να σ’αγαπούν;

να αγαπάς;

και τα δύο;

πρόλαβες άραγε τουλάχιστον ένα;